Αν συντονιστούμε με τη παρούσα στιγμή και απορροφηθούμε πλήρως από αυτή είναι αρκετή για να μας  επιτρέψει να μάθουμε πώς να είμαστε παρόντες στη ζωή μας! Άς ξεκινήσουμε από το εδώ και τώρα λοιπόν εστιάζοντας στη διαδικασία που συμβαίνει κάθε στιγμή στη ζωή μας. Φανταστείτε το σα κύκλους που μόλις τελειώνει ο ένας αρχίζει ένας άλλος. Καθώς κάθομαι εδώ και έρχομαι σε επαφή με το τι νιώθω στο στομάχι μου, η μορφή που μέχρι τώρα ήταν η δουλειά που κάνω αυτή τη στιγμή, αρχίζει να θαμπώνει. Καθώς η επίγνωση μου αλλάζει και γίνεται πείνα αρχίζω να κινητοποιούμαι στο να κάνω κάτι για να ταίσω τον εαυτό μου. Η μορφή της δουλειάς που έκανα σταδιακά ξεθωριάζει και στρέφομαι προς τη νέα μορφή: το φαγητό. Αφήνω τη δουλειά και αυτή γίνεται πια το φόντο, περνάει πίσω. Στους υγιείς ανθρώπους αυτή η διαδικασία είναι ανεμπόδιστη και με ροή, όχι ενοχλητική ή παρεμβατική. Η μια ανάγκη διαδέχεται την άλλη, ο φυσικός ρυθμός της ζωής δημιουργεί ανάγκες.

Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να είναι ικανός να έχει πλήρη επίγνωση των αναγκών του και να δρα με βάση αυτές. Θα πρέπει να είναι σε θέση να εισάγει τον εαυτό του στο περιβάλλον με όλες του τις δεξιότητες και τις πηγές προκειμένου να πάρει για τον εαυτό του αυτό που χρειάζεται. Καθώς ικανοποιείται χάνει το ενδιαφέρον του προσωρινά σε μια κατάσταση και προχωρά στο επόμενο που θα τραβήξει τη προσοχή του. (όπως τα μωρά)

Οι περισσότεροι όμως έχουμε μάθει να αναβάλλουμε την ικανοποίηση κάποιων αναγκών μας για χάρη μακροπρόθεσμων στόχων. Θα κάνω υπομονή για να πάρω αυτό το σπίτι, αυτή τη δουλειά……

Το ενδιαφέρον για την ικανοποίηση των αναγκών δεν υπονοεί κάποια φιλοσοφία ηδονισμού. Υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος είναι σε επίγνωση του τι συμβαίνει μέσα του και κάνει κάτι γι΄αυτό. Θα νιώθει καλύτερα για τον εαυτό του από ότι ο άνθρωπος που δεν έχει επίγνωση ή αναβάλλει να ικανοποιήσει τον εαυτό του. Οι εφαρμογές αυτού είναι τεράστιες. Αν ξέρω τι θέλω δε θα ψάξω στους άλλους για να μου πουν τι θα κάνω. Ούτε θα προβάλλω τις ανάγκες μου στους άλλους (πχ είμαι θυμωμένη κ λέω ότι ο άλλος είναι). Θα με βοηθήσει να πάρω την ευθύνη για τις πράξεις μου που θα μου φέρουν ικανοποίηση στη ζωή μου κ θα με βοηθήσουν να είμαι παρούσα στη ζωή μου, να γεύομαι και να καταλαβαίνω, να είμαι σε επαφή με το χρόνο που φεύγει.

¨Όταν ένα άλλο άτομο μου λέει κάτι που με θυμώνει και δεν αναλαμβάνω την ευθύνη να μοιραστώ το θυμό μου, θα μείνω με την αίσθηση ότι κάτι αιωρείται. Αυτό θα συμβεί είτε γιατί δεν έχω επαφή με το θυμό μου ή γιατί το να το εκφράσω εμπεριέχει ρίσκο. Το να μοιραστώ το θυμό μου είναι πολύ καλύτερο από το να μη τον εκφράσω καθόλου. Η καθυστερημένη έκφραση είναι δύσκολο να διαχειριστεί γιατί και τα 2 μέρη έχουν ξεθυμάνει από τη πρωταρχική εμπειρία.( έχει μπαγιατέψει)

Γυρνώντας πάλι στην επίγνωση, στην επαφή, στο συντονισμό στο τώρα. Αν βάλω ένα δίσκο σε ένα πικ απ ο ήχος  ακούγεται όταν έρχεται σε επαφή ο δίσκος με τη βελόνα. Δεν ακούγεται ούτε πριν ούτε μετά. Συμβαίνει στο τώρα. Σα μια μουσική είναι όταν συντονιζόμαστε με τον εαυτό μας, με τις ανάγκες μας, με το τώρα μας.

 

Συχνά βέβαια σε αυτή τη διαδικασία μπαίνει το 

ΆΓΧΟΣ: η ένταση που προκύπτει κατά τη μετάβαση από το παρόν στο μέλλον. Οι περισσότεροι άνθρωποι δε μπορούν να αντέξουν αυτή την ένταση, γι΄αυτό και πρέπει να ενώσουν το κενό με προετοιμασίες, προγραμματισμούς, διαβεβαιώσεις, σιγουριά ότι δεν τους επιφυλάσσει κάτι κακό το μέλλον. Προσπαθούν να κρατηθούν από την ομοιομορφία, τη ρουτίνα στη ζωή. Κάτι που εμποδίζει κάθε δυνατότητα ανάπτυξης ή αυθόρμητης συμπεριφοράς. Προτιμάμε την ομοιομορφία στη ζωή μας δίνοντας μας μια ψευδαίσθηση ζωής. 

Στην ομοιομορφία δεν υπάρχει εδώ και τώρα. Είναι σα να περπατώ πάνω από τη θάλασσα κι ενώ είναι τόσο δροσερή και θέλω τόσο να κολυμπήσω στα κρυστάλλινα νερά κρατιέμαι στο να τη κοιτώ από μακριά, όπως και τη ζωή μου.

 

Η σημαντικότητα και η εφαρμογή του ζω στο τώρα (έτσι κι αλλιώς μόνο αυτό έχω. Αν το σκεφτούμε κανείς δε μου έχει υποσχεθεί ότι θα έχω και μια επόμενη στιγμή) ενισχύεται και από τις έννοιες : 

Αυτορύθμιση-ετερορύθμιση. Σύμφωνα με τη πρώτη ο οργανισμός αφήνεται ελεύθερος να αναλάβει τη φροντίδα του χωρίς την ανάμειξη των έξω. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η συνειδητότητα αυτή καθαυτή μπορεί να είναι θεραπευτική. Έχοντας πλήρη συνειδητότητα αντιλαμβάνομαι τη δυνατότητα που έχει ο οργανισμός για αυτορύθμιση, μπορώ να αφήσω τον οργανισμό να αναλάβει δράση χωρίς να ανακατεύομαι χωρίς να παρεμβαίνω. Μπορώ να βασίζομαι στη σοφία του οργανισμού, ο οποίος είναι φτιαγμένος να ζει στο εδώ και τώρα όπως τα παιδιά. ¨Εχουμε λοιπόν αυτή την ικανότητα όταν γεννιόμαστε, τη χάνουμε όμως καθώς μεγαλώνουμε και μεγαλύτερη αξία αποκτούν οι προσδοκίες των άλλων, η επιβεβαίωση, η εικόνα πως πρέπει να είμαστε. Η ετερορύθμιση όπου αποκτά μεγάλη σημασία ο έλεγχος και η καθοδήγηση από το περιβάλλον.

Το τώρα μου δίνει κάθε φορά την ευκαιρία να ξεκινήσω από την αρχή. Η κάθε στιγμή έχει μια αρχή, μια μέση κι ένα τέλος. Είναι ένας κύκλος. Δίνοντας μου λοιπόν τη δυνατότητα να το πιάσω από την αρχή γίνομαι εφευρετική, δημιουργική με τις αισθήσεις σε ετοιμότητα όπως ακριβώς παίζει ένα παιδί. Από το τίποτα στήνει ένα ολόκληρο παιχνίδι ,βρίσκει τρόπους, βρίσκει λύσεις. Με άλλα παιδιά που τα γνωρίζει εκείνη τη στιγμή και κάποιες φορές  το πιο πιθανό είναι ότι δε θα τα ξαναδεί. Κι όμως αυτό δε του στερεί τη χαρά να μοιραστεί μαζί τους τη φαντασία του, τη χαρά του, το θυμό του πάνω στο παιχνίδι και μετά να αποχαιρετιστούν.

Το παρόν εμπεριέχει τα πάντα: αναμνήσεις, όνειρα, στοχασμοί, είναι όλα δραστηριότητες του παρόντος. Συμβαίνουν στο τώρα. Μπορεί να αφορούν  συμβάντα που συνέβησαν κάποια άλλη χρονική στιγμή όμως η ανάμνηση συμβαίνει στο παρόν, ο προγραμματισμός γίνεται στο παρόν, ο στοχασμός συμβαίνει στο παρόν.

 Σημαντικοί κρίκοι στο κύκλο του εδώ και τώρα αποτελούν η επαφή και η απόσυρση. Δυο συστήματα με τα οποία επικοινωνούμε με τον κόσμο. Το σύστημα των αισθήσεων και το σύστημα της κίνησης. Το αισθητηριακό μας χρησιμεύει για το προσανατολισμό μας, το κινητικό αντιπροσωπεύει τη δράση, την ενεργοποίηση και μέσω αυτού κάνουμε κάτι. Ένας υγιής, ολοκληρωμένος άνθρωπος πρέπει να διαθέτει ένα καλό προσανατολισμό και την ικανότητα να δρα. Μερικές φορές όμως χάνεται τελείως το ένα από τα δυο όπως στις ακραίες περιπτώσεις σχιζοφρένειας. Τέτοιες είναι τα απολύτως αποσυρμένα άτομα που τους λείπει η δράση και τα παρανοϊκά που τους λείπει ο προσανατολισμός. Έτσι αν δεν υπάρχει ισορροπία μεταξύ του αισθάνεσθαι και του πράττειν αποσυντονίζεσαι εντελώς.

Και στη περίπτωση της εμμονής (ακινητοποίηση σε μια κατάσταση ακόμη κι αν δε μου προσφέρει κάτι) όπου υπάρχει υπερμετρη επαφή  και στην ολοκληρωτική απόσυρση ο φυσιολογικός ρυθμός διακόπτεται. Συχνά η παλινδρόμηση είναι η απόσυρση σε μια κατάσταση, σε ένα επίπεδο όπου νιώθω ασφάλεια. 

ΑΣΚΗΣΗ

Άς δούμε λίγο περισσότερο αυτές τις έννοιες για να ανακαλύψουμε ποια είναι η κατάσταση εκείνη στην οποία νιώθετε άνετα και ποια εκείνη που δε τα βγάζετε πέρα καθώς επίσης με τι είστε σε επαφή όταν δε μπορείτε να είστε στο τώρα με τον κόσμο και το περιβάλλον σας.

Αν είστε μπερδεμένοι, βαριέστε ή με όποιο άλλο τρόπο μπλοκαρισμένοι δοκιμάστε το εξής:

Κλείστε τα μάτια και πάτε με τη φαντασία σας όπου θέλετε… Τώρα ελάτε πίσω, εδώ, τώρα. Συγκρίνετε τις δυο καταστάσεις. Πιθανότατα το εκεί είναι καλύτερο από το εδώ. Τώρα κλείστε πάλι τα μάτια. Ταξιδέψτε ξανά όπου εσείς θέλετε. Παρατηρείστε όποια αλλαγή. Ξαναρθείτε εδώ και ξανασυγκρίνετε τις δυο καταστάσεις. Έχει συμβεί κάποια αλλαγή;

Μεταφερθείτε πάλι κάπου αλλού-συνεχίστε μέχρι να νιώσετε άνετα στη τωρινή κατάσταση, μέχρι να έρθετε σε επαφή με τις αισθήσεις σας και να βλέπετε, να ακούτε, και να είστε εδώ, στη πραγματικότητα της στιγμής, σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Μέχρι να αρχίσετε να υπάρχετε πραγματικά…θέλει κάποιος να μοιραστεί την εμπειρία του;